Gigs Diary Volume 1
Part B
Mogwai
"And that music is so powerful that it's quite beyond my control and ah... when I'm in the grips of it I don't feel pleasure and I don't feel pain, either physically or emotionally
Do you understand what I'm talking about? Have you ever felt like that? When you just couldn't feel anything and you didn't want to either
You know? Like that? Do you understand what I'm saying sir?"
Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να πω πώς για την αίσθηση που μου άφησε το συγκεκριμένο Live οφείλονται μόνο η μπάντα, το κοινό και ο ήχος. (βλέπε ‘’Gigs Diary Volume 1 Part A’’) Θα ήθελα όμως να αφηγηθώ με χρονική σειρά τα γεγονότα. Κάποιες βδομάδες πρίν τις 21 Γενάρη είχα καταπιέσει φιλικό μου άτομο να μου αγοράσει το εισιτήριο για την συναυλία των Mogwai ως προς διευκόλυνσή μου. Και έτσι και έγινε. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ήμουν τόσο αποφασισμένη ότι θα παρερευθώ σε κάποιο Live ακόμη και μόνη μου. ( Παρένθεση. Η πρώτη φορά που είδα τους Mogwai, πριν από 3 χρόνια στο Gagarin, με έκανε να ακούσω όλη τους τη δισκογραφία (Δεύτερη Παρένθεση-επεξήγηση. Πράγμα πολύ σπάνιο για μία μπάντα να καταφέρει να μου κάνει.) και να γνωρίζω πολλά από τα κομμάτια τους, να γνωρίζω να τα τραγουδάω. Ναι, τις μελωδίες να τραγουδάω, γιατί δεν υπάρχουν πολλοί στίχοι. ) Πως λοιπόν θα μπορούσα να μην είμαι στο Fuzz εκείνο το Σάββατο; Για να είμαι ειλικρινής, για μία στιγμή μου πέρασε από το μυαλό το να μην παρευρεθώ αλλά αμέσως άλλαξα γνώμη. Με ένα στομάχι απαράδεκτο, με ένα κεφάλι καζάνι και με πόδια που δεν μπορούσαν για πολύ ώρα να κρατήσουν όρθιο το υπόλοιπο σώμα κατέφθασα στον συναυλιακό χώρο και με προφανή καθυστέρηση καθώς έξω από το Fuzz δεν υπήρχε ψυχή παρά μόνο τα άτομα που εργαζόντουσαν. Το θέμα όμως είναι το τι γινόταν μέσα στο Fuzz. Παρέα μου ένα σχεδόν φιλικό πρόσωπο που ήξερα τουλάχιστον ότι θα με ‘’σώσει’’ σε περίπτωση λιποθυμίας. Φτάσαμε ακριβώς στο Break μεταξύ των Kwoon και των Headliners. Βρήκαμε σχετικά εύκολα χώρο στον εξώστη όπου και τοποθετηθήκαμε για να απολαύσουμε το Live. Σε αυτό το σημείο θέλω να είμαι απόλυτα ξεκάθαρη, οι Mogwai είναι οι Mogwai και πάντα θα λατρεύω τις μουσικές τους , είτε αυτές έχουν πιο πολλά ορχηστρικά στοιχεία όπως οι τελευταίες τους κυκλοφορίες είτε πιο πολλά κιθαριστικά και κλασσικά Post Rock, στοιχεία. Δεν έχω καμία δικαιοδοσία να σχολιάσω το πόσο τεχνικοί είναι ή όχι γνωρίζω όμως πως αυτό που άκουσα απέκλινε σε ελάχιστο βαθμό εώς και καθόλου από αυτό που ακούω στο σπίτι μου ή στα ακουστικά μου. ( Γενικώς η Post Rock σαν είδος δεν έχει τεράστιες απαιτήσεις από τους μουσικούς που την γράφουν-επιλέγουν να την παίξουν. ) Το μόνο που θα ήθελα να σχολιάσω και εδώ χωράει και μία σύγκριση με το προηγούμενο Live τους που είχα παρακολουθήσει, είναι η ενέργεια και η διάθεση που φαινόταν να έχει η μπάντα την ώρα που έπαιζε. Δεν διέκρινα κανέναν ειλικρινή ενθουσιασμό ούτε στα πρόσωπα ούτε στις κινήσεις των σωμάτων. Δεν διέκρινα τον ρυθμό και τις μελωδίες να τους έχουν συνεπάρει όπως τότε στο Gagarin, και αυτό πέρασε προφανώς και στο κοινό. Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το Fuzz γεμάτο εκείνη τη νύχτα αλλά νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω υπεργεμάτο. Το μόνο για το οποίο μπορείς να είσαι σίγουρος για τέτοια Gigs, που παίζουν γνωστά ονόματα του διεθνούς μουσικού στερεώματος, είναι για την μεγάλη προσέλευση του κόσμου. Αδιαμφισβήτητα ο ήχος στο Fuzz είναι πολύ καλός, μόνο τις στιγμές που καθόμουν λόγω ανηπακοής των ποδιών μου να με κρατήσουν όρθια, άκουγα λίγο περίεργα τους ήχουν αλλά νομίζω ότι ευθύνομαι εγώ για αυτό. Υπάρχει μία αλήθεια όσον αφορά τις συναυλίες και εμένα. Στην εξίσωση της λέξης Συναυλία βρίσκεται η λέξη Βίωμα. Άλλες φορές τα Live με επηρεάζουν λιγότερο άλλες περισσότερο. Η φετινή συναυλία των Mogwai με έκανε να καταλάβω πως δεν συμπαθώ καθόλου τους ήχους που βγαίνουν από Υπολογιστές και δεν τους συγκαταλέγω σε ζωντανούς ήχους. Γενικότερα δεν μου ταιριάζει όλη αυτή η στροφή προς τον πιο ηλεκτρονικό ήχο που εντοπίζω στην μουσική που γράφεται το τελευταίο διάστημα. Και έτσι καταλήγω στο συμπέρασμα πως η συναυλία των Mogwai αδυνατεί να εκφράστει με το 100% και δεν υπακούει στην βασική αρχή ετούτου εδώ του ημερολογίου.
Bad Movies
Τους Bad Movies τους γνώρισα λίγες ημέρες πριν τις 28 Γενάρη μέσω του αγαπημένου μου Youtube.com και μετά από ‘’εξαναγκασμό’’ από φιλικό μου πρόσωπο να παρευρεθώ στο Live τους. Έπειτα από μία εξαντλητική ημέρα από το πρωί έφτασα στην Σολωμού αρκετά νωρίς. Δεν υπήρχε πολύς κόσμος απ’ έξω. Ξεκίνησε η συναυλία και το An σταδιακά γέμιζε και γέμιζε και γέμιζε. Αυτό που είδα να συμβαίνει στο An εκείνη την ημέρα , κατά την διάρκεια που έπαιζαν οι Bad Movies, δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Οι τελευταίοι, μία μπάντα από την Θεσσαλονίκη, που παίζει Rock n Roll/ Punk Rock με ελληνικό στίχο στα περισσότερα κομμάτια της, κατάφερε να κάνει όσους ήταν στο An εκείνο το βράδυ να παραληρούν. Περίπου 300 άτομα , ηλικίας από 15 μέχρι και 55, άλλοι Hardcorάδες, άλλοι Παλιοροκάδες, άλλοι Πιτσιρικάδες, όλοι τραγουδούσαν, χαμογελούσαν, χοροπηδούσαν και αγκαλιάζονταν σαν μικρά παιδιά. Δεν ξέρω τι φταίει και υπήρχε τέτοια ενέργεια στο κοινό, δεν ξέρω τι μαγικό έχει η μουσική των Bad Movies ώστε να γεμίζει τον κόσμο με θετική ενέργεια. Ειλικρινά είχα να δω αντίστοιχη ατμόσφαιρα στον κόσμο σε συναυλία πάρα πολύ καιρό. Δεν είναι ότι μετά το Live έτρεξα να αγοράσω όλη την δισκογραφία των Bad Movies ή ότι τους συγκαταλέγω στις αγαπημένες μου ελληνικές μπάντες, όμως το ότι κατάφεραν να με κάνουν όπως και όλους τους υπόλοιπους, να κουνιέμαι στους ρυθμούς των κομματιών τους, που δεν γνώριζα, πρέπει να τους το αναγνωρίσω. Το σίγουρο είναι, πως εάν πληροφορηθώ για επόμενη εμφάνισή τους θα είμαι εκεί γιατί αν με ρωτούσατε πως θα χαρακτήριζα τους Bad Movies σαν μπάντα θα έλεγα το ακόλουθο: ‘’ Έχουν την απαιτούμενη ενέργεια και στην μουσική τους και στην σκηνική τους παρουσία ώστε να σε κάνουν να παρασυρθείς στους δικούς τους Punk/Rock n Roll ρυθμούς και να απολαύσεις μία συναυλία τους όπως ο μεγαλύτερος τους Fan.’’
Link: http://www.facebook.com/pages/Bad-Movies/353972820541
( Part C will Be Uploaded next Week. )
*To Be Continued.
Fin
